पंजाब—
ओह धरती है,
जिथों सृष्टि दी
हर आपदा लई
लंगर सजदा है।
भूखे दे मुँह विच
पहली रोटी
इथों दी पकदी है।
ते ओह हाथ—
जिन्हाँ ने खून दान दित्ता,
पराए दी जिंदगी बचाई,
जेदे पुता ने माँ दी
रच्छा लई
सरहदा ते जान गवाई
आज—
पानी दे उफान विच
अपने ही घर लबदे फिरदे ने।
सतलज डूंगी हो गई,
ब्यास ते रावी—
साड़े खेत निगल गई।
ओह धरती—
जिस दी हर बाली
मुल्क दे पेट विच जांदी सी,
आज खुद
रोटियाँ लबदी फिरदी है।
ते मैं सोचदा हां—
ओह पंजाब नू
जो हर किसी दे दुख विच
सब तो पहला खड़ा हो जान्दा सी—
आज उसनु,
अपने दुख विच
किसे दी परछाईं तक नहीं लभदी है।
लंगरां दे चूल्हे,
पानी विच डूब गए।
गुरबानी दी तान—
आज आह बन गई।
पंजाब—
ओह मां है,
जिसने मुल्क नू
अपनी छाती दा दूध पिलाया।
आज—
ओह मां ही भूखी है,
ते सारे बच्चे
चुप खड़े ने।
इक़बाल सिंह “राशा”
मनिफिट, जमशेदपुर, झारखण्ड